Για να δούμε.....................

Ολα καλύτερα σήμερα.
Τα μηνύματα πολύ αισιόδοξα.
Οι μέρες αυτές θυμιζουν αυτές των μαθητικών χρόνων, που περίμενα με λαχτάρα να τη δω.
Χτυποκάρδι ατελείωτο.
Α βρε Χρήστο, στα γεράματα............
Πιστέψτε με. Ειλικρινά είναι όπως τότε.
Το κακό είναι πως έχω αλλάξει. Σε πολλά. Ισως σε όλα.
Και εκείνη το ίδιο.
Ομως αλλάξαμε μαζί. Αλλάζουμε μαζί. Για 27 συνεχή χρόνια.
Είναι πληγωμένη. Την πλήγωσα και πρέπει να επουλώσω την πληγή.

Για να δούμε................

Πάντως σήμερα είμαι αισιόδοξος παρά ποτέ.

Για να δούμε.....................

Γιατί η σιωπή?

Σιωπή δύο και πλέον εβδομάδων.
Προβλήματα.
Εγώ φταίω.
Ευτυχώς υπάρχει φως στον ορίζοντα.
Παραλίγο να τα χάσω όλα. Ολα όμως.
Γιατί θα έχανα ότι πολυτιμότερο έχω.
Τον άνθρωπο που μαζί μαθαμε τα πάντα.
Είμαστε μαζί πάνω από 27 χρόνια. Από παιδιά.
Πρέπει να ξανακερδίσω την εμπιστοσύνη του.Θέλω να είμαστε μαζί.
Για πάντα.
Αλλιώς δεν έχει νόημα. Ολα είναι ανούσια.

Φίλοι bloggers παρακαλώ δώστε μου ένα αισιόδοξο μήνυμα.